Iedereen is weer naar huis en ik probeer de troep te negeren van een feestje dat maar niet wilde stoppen. Een aanrecht vol afwas en een kratje lege bierblikjes op de grond. Ik loop langs het kratje en ik zie daar waarachtig een blikje met een open mondje. Kijk eens even naar mij, kijk eens even hoever mijn mond open staat? Hoor je niet dat ik aan het zingen ben? Stop, en luister eens even. En als ik kijk dan zie ik daar al die blikjes met open mondjes keurig rechtop in een koortje hun best doen. Ze staan zich uit te sloven voor mij. Wat een ontdekking. Zouden ze ook geluid maken vraag ik me af. Het is een kwestie van lang genoeg kijken en dan doemt er vanzelf een geluid op. Een geluid dat bij deze bierblikjes hoort. Ik kan het horen. Ik weet opeens precies hoe het klinkt. Ik wil dit beeld vastleggen, zodat deze blikjes niet voor niets staan te zingen. Dit beeld mag niet verloren gaan, dit beeld kan ik ook niet meer loslaten. Eigenlijk word ik geroepen door het beeld en het beeld eist van mij dat ik kijk. En ik kijk en ik word door het kijken deelgenoot van deze blikjesfamilie die helemaal niets met bier te maken wil hebben. Deze groep bierblikjes laat zich van een heel andere kant zien. Wat prachtig. En ik heb het gezien. Het zou lafhartig zijn om dit beeld nu nog te ontkennen. Ik voel mij als het ware gedwongen om deze blikjes in hun nieuwe hoedanigheid te laten zien aan anderen. Omdat ik het als een dwang ervaar spreek ik ook over de beelden en geluiden alsof het identiteitjes zijn. Ik voel mij dienaar van het beeld. Pas bij de uitwerking, nadat ik het beeld heb vastgelegd en gered van de vergetelheid voel ik mij de regisseur, de kunstenaar.

Ik fiets door een lange straat. Het is nogal mistig. De wereld om mij heen lijkt stiller dan anders. Ik zie een vuilniszak op de stoep staan, alleen. Hij ziet er grappig uit, want de zak is nauwelijks gevuld en van boven vastgedraaid, zodat het net lijkt alsof de vuilniszak een strik om heeft. Een beetje deftig en vrolijk tegelijk. Het lijkt een beetje op een snoepje. Ik fiets in eerste instantie door, maar voel mij toch aangespoord terug te fietsen om een foto te maken. Het licht werkt mee en ik ben tevreden en dan komt daar opeens een man aan lopen in lange jas met koekenpan in de hand. Hij loopt ermee alsof hij de pan aan iemand wil geven. Hij loopt zo plompverloren mijn gevonden beeld binnen. Vervolgens verdwijnt hij achter een schuurtje en ik kijk wat om mij heen. Aan de andere kant van de straat staan twee rode papieren zakken een beetje in elkaar gezakt op de stoep. Twee eigenzinnige beeldhouwwerkjes. Achter gelaten door dezelfde man. En daar is hij weer. Ik wil die man met zijn koekenpan ook op de foto, het is niet te geloven, hoe deze man mijn verhaal afmaakt, mijn wereld binnen loopt. Zonder dat hij er weet van heeft maakt hij het beeld voor mij nog vreemder, absurder. En ja, bij de vuilniszak staat hij stil en maakt de zak open. Hij stopt de pan met deksel in de zak en knoopt deze vervolgens weer netjes dicht. Daarna steekt hij de straat over, pakt de twee rode tasjes op en verdwijnt naar binnen. En ik denk, waarom is dit voor mij nou zo bijzonder? Het vreemde is dat alles voor mij in eenzelfde tempo heeft plaats gevonden. Net alsof alles wat zojuist gebeurd is in een en dezelfde tijdsspanne heeft plaats gevonden. Het leek als het ware een lange ‘filmstill’.

Tijdens een inwerkperiode van een nieuwe baan staat er een thermoskan op tafel te piepen. Ik vind het brutaal piepen. Het piept en kwaakt dwars door het verhaal van de voorzitter heen en terwijl ik er naar luister weet ik het al, ik ga die geluidjes opnemen. Ik wil dat brutale geluid. Het is zo aanwezig, maar heeft toch geen enkele status. Het is gewoon een thermoskan die hinderlijk zit te stotteren. Mond dicht. Dop eraf en er weer op. Weg geluid. Niets aan de hand.
Thuis heb ik een kleine grijze thermoskan die heel af en toe geluid maakt, dat gaat dan wel eindeloos door. Een geluid zonder een vast patroon, zodat je zelfs na een uur nog denkt, hè wat hoor ik nu toch? Ik moet aan veel meer thermoskannen zien te komen. Natuurlijk. De buren, mijn buurt. Ik ga langs alle deuren en vraag of er nog oude thermoskannen in de schuur staan die toch niet meer gebruikt worden en die ik een tijdje mag lenen. Het gaat mij om de geluiden. Deze enkele vraag of ik een thermoskan mag lenen zet al zoveel in gang in de hoofden van mijn buren. Er komen allemaal herinneringen boven en verder kijken ze mij vaak verwachtingsvol aan. Wat gaat er precies met hun thermoskan gebeuren? Wat ben ik toch van plan? Uiteindelijk heb ik vier volle tassen met de meest uiteenlopende soorten kannen verzameld. Ik ben zo benieuwd naar al hun geluidjes. Ik zet ze op het aanrecht en giet ze vol met kokend water. Hoe lang ik wel niet in de keuken bezig ben om de mooiste geluidjes te vinden. In de weer met kokend water, schudden aan de kannen, kannen op de kop, water in en op de dop, in het tuitje, vol halfvol. Alles probeer ik. Overal hoor ik nu verschillende geluidjes. Als een echte speurhond ga ik op zoek naar de geluiden. Waar komen ze vandaan? Welk geluidje hoort bij welke kan? Ik besluit dat het nu tijd is om met de videocamera mijn onderzoek voort te zetten. Dit is het mooiste moment. Ik met mijn kannen en hun geluiden. Dit is voor mij het eigenlijke werk.